Naar aanleiding van verwikkelingen in het immer roerige Midden-Oosten schreef ik een aantal twitterberichtjes die ik hier aan mekaar plak:

Je gaat naar de uitvaart van een gekende naarling en je komt daarbij om het leven. Dan was je dus niet de problemen aan het opzoeken, hè?

foto: Wikipedia

Wat ik natuurlijk bedoel: je had beter thuis aan je waterpijp kunnen blijven lurken i.p.v. naar een uitvaart gaan om daar je keel schor te gaan lopen schreeuwen. Doet denken aan een satirisch verhaal dat ik eens las van een Iraanse schrijver wiens naam ik nu vergeten ben.

De ik-persoon zit op het ene moment rustig buiten op straat een kaartje te leggen met zijn vrienden en buren en het volgende moment loopt hij mee in een menigte leuzen te schreeuwen, omdat iemand langsliep en zei: kom mee naar het plein, daar is wat te doen.

Zo ongeveer dan. Een vrije interpretatie van wat ik me meen te herinneren van dat verhaal. Misschien kwam de schrijver ook wel uit Irak, Egypte of Tunesië, ik weet het echt niet meer.

Ik herinner mij dat de ik-persoon in dat verhaal geportretteerd werd als de geboren sukkel die altijd verzeild raakte in situaties die je kunt omschrijven als ‘wrong time, wrong place’. Hij stond model voor de samenleving in een of ander islamitisch land.